دلم به مستحبی خوش است که جوابش واجب است :
” السلام علیک یا صاحب الزمان (عج) “
ابر و باد و مه و خورشید و فلک یک شعر است …!
هر نسیم حرم کرببلا را عشق است …
دستت را به سمت گــــــــــــــردنت ببر …
رگ گــــــــــــــــــــردنت را لمس کن …
بـــــــــــاورت می شود ؟
از آن هــــــــــــــــــم به تو نزدیک تــــــــــــــــــــــــــر است …
” نحن اقرب الیکم من حبل الورید”
(ق-16)
مادر که برود نظم خانه بهم میریزد …
علی , نجف …
حسن , بقیع …
حسین , کربلا …
زینب , دمشق …
.
.
.
و مهدی (عج) را نمیدانم کجا بیابم …!!!
هنگام نماز طواف خانه خدا هم متوقف میشود , چه رسد به کار من و تو …!
حیف که زبان عربی “چ” ندارد !
وگرنه قطعا ” سوره ای ” داشتیم به نام “چـــــــــــــــــــــــــــــادر”
که ” مدنی “ هم بود احتمالا !
با 18 آیه …
و البته سجده واجب !
” اسلام علیک یا فاطمه سیده نساء العالمین “
عمق نگرانی های ما …
فاصله ی ما را از خدا نشان میدهد …
من باشم ….
تو باشی و صحن انقلاب …
دنیا را میخواهم چه کار ؟
یا علی بن موسی الرضا …
آقای من !
تا به کی به شکل خاطره ای گم ببینمت ؟
در عطر سیب و مزه ی گندم ببینمت ؟
من آن همیشه چشم به راهم , به من بگو …
یک جمعه در هزاره ی چندم ببینمت ؟
اللم عجل لولیک الفرج
از پشت نقابمان عیان کن ما را …
آیینه ی عبرت جهان کن ما را …
این جا همه ادعای یاری داریم …
یک جمعه بیا و امتحان کن ما را …